Gdyby wszyscy w Polsce grali na pianinie…
Czy wiesz, że liczba dzieci grających na pianinie w Chinach jest większa niż liczba mieszkańców Polski? Tak, szacuje się, że w tym najludniejszym kraju świata na pianinie uczy się grać 40-60 mln dzieci!
Z poprzedniego artykułu masz już wiedzę, jakich jest 5 najpopularniejszych sposobów nauki gry na pianinie w Polsce.
Tym razem przyjrzymy się nauce gry na pianinie w Azji Wschodniej!
- Skąd bierze się fenomen pianina w krajach azjatyckich?
- Jak wygląda tam nauka gry na pianinie?
- Dlaczego Azjaci tak bardzo kochają Chopina?
Zapraszamy na pierwszy artykuł inspirowany naszymi azjatyckimi podróżami!
Powszechna nauka muzyki
Osoby pochodzące z Azji Wschodniej wygrywają najważniejsze konkursy pianistyczne na całym świecie. Dziś wyróżnia ich nie tylko perfekcyjna technika, ale także wielka muzykalność.
W środowisku muzycznym popularny jest żart, że nieważne, jak dobrze coś grasz – i tak na pewno znajdzie się jakiś kilkuletni mieszkaniec Azji, który zagra to lepiej od ciebie. Oczywiście jest to duże uogólnienie, ale trzeba przyznać, że w krajach azjatyckich można znaleźć wiele tzw. „genialnych dzieci”. To tylko kwestia talentu, czy także edukacji?
W Korei Południowej, Japonii i Chinach muzyki uczą się wszyscy. No i nie zapominajmy o popularności barów karaoke. W tych krajach kochają śpiewać!
Muzyka jest przedmiotem szkolnym na każdym poziomie edukacji. Różni się jednak od tego, co znamy z polskich szkół. Przede wszystkim dlatego, że oferta zajęć muzycznych w szkołach w Azji Wschodniej jest znacznie bogatsza. Dzieciaki uczą się śpiewu i gry na instrumentach, także tych tradycyjnych.
W Japonii niezwykle popularnym instrumentem w szkołach podstawowych jest tzw. kenban hamonika. Posiada on klawisze, choć jest instrumentem dętym. Aby wydobyć dźwięk trzeba nacisnąć klawisz, a także dmuchnąć w plastikową rurkę, która jest połączona z klawiaturą.
Natomiast w szkołach średnich w ramach zajęć fakultatywnych młodzież ma możliwość grać w orkiestrach, śpiewać w chórach lub udzielać się w innego rodzaju zespołach.
Rozwój dzięki grze na pianinie
Nauka gry na pianinie jest bardzo powszechna, a najczęstszą jej formą są lekcje prywatne. Najzdolniejsi już w młodym wieku trafiają pod skrzydła profesorów z prestiżowych uniwersytetów. Wiadomo jednak, że nie każdy zostanie wirtuozem.
Warto wiedzieć, że Azjaci uczą się muzyki po to, żeby rozwijać różne zdolności analityczne. Panuje tu silne przekonanie, że dzięki ćwiczeniu na instrumencie można nauczyć się określonej etyki pracy i wytrwałości, które da się wykorzystać także w innych zawodach.
W Polsce nauka gry na pianinie jest często jednym z wielu dodatkowych zajęć pozaszkolnych (dla młodszych) lub po prostu rozwijaniem swoich pasji (w przypadku starszych). Dla Chińczyków umiejętność gry na pianinie jest czymś, co zapewnia awans społeczny. Z kolei w Korei traktuje się ją jako synonim dobrego wykształcenia. Na edukację muzyczną swoich dzieci rodzice w tych krajach potrafią wydawać naprawdę krocie!
Hagwon, czyli koreańska edukacja prywatna
W Korei prywatna edukacja też jest w pewnym sensie zinstytucjonalizowana. Powszechne są tu tzw. hagwon, czyli szkoły, w których odbywają się zajęcia pozalekcyjne. W Polsce wszelkie korepetycje i dodatkowe lekcje są coraz popularniejsze, ale wciąż stanowią element DODATKOWY. Zdecydowanie inaczej jest w Korei – tu praktycznie każdy na jakimś etapie nauki uczęszcza za wybrany przedmiot w jednym lub kilku hagwonach.
Dużą popularnością cieszą się piano hagwons, czyli prywatne placówki, w których można uczyć się gry na pianinie.
Jak funkcjonują piano hagwons?
Uczniowie przychodzą do nich codziennie po lekcjach w zwykłej szkole. W hagwonie mają dostęp do sali z instrumentem, w której ćwiczą samodzielnie. Najmłodsi spędzają tam zwykle 1–2 godziny, ale często zostają tam nawet do późnych godzin wieczornych. W tym czasie „zaglądają” do nich nauczyciele. Nie są to długie lekcje, lecz raczej krótkie wskazówki.
W Korei mocno przywiązuje się wagę do techniki. Uczniowie muszą najpierw przerobić określone ćwiczenia z wybranych zbiorów nutowych. W ramach nauki w hagwonach nie ma za bardzo swobody wyboru repertuaru.
Współcześnie powstają też piano hagwons dla dorosłych. Mają one odczarować wizerunek tradycyjnych hagwonów, które wielu Koreańczykom kojarzą się z katorżniczą pracą. Hagwony dla dorosłych także oferują prywatne sale, w których można ćwiczyć, ale już bez presji, po swojemu i po prostu dla przyjemności.
Psst, a jeśli Ty chcesz zacząć uczyć się gry na pianinie bez presji, a jednocześnie pod okiem profesjonalnych nauczycieli, sprawdź nasz kurs „Pianino dla początkujących”.
Japońskie metody popularne na całym świecie
Dwie z japońskich metod nauczania muzyki zdobyły popularność nie tylko w tym kraju, ale na całym świecie. Mam tu na myśli metody Suzuki oraz Yamaha. Obie skierowane są przede wszystkim do dzieci, ale ich elementy z powodzeniem można wykorzystać też w nauce gry na pianinie, gdy jest się dorosłym.
Charakterystyczne elementy metody Suzuki:
- uczenie się muzyki tak, jak ojczystego języka – poprzez słuchanie i naśladowanie,
- nieustanny kontakt z muzyką,
- granie przede wszystkim ze słuchu, nauka nut nie jest wprowadzana od razu,
- rodzic razem z dzieckiem uczy się gry na pianinie – pomaga w codziennym ćwiczeniu,
- lekcje indywidualne, ale także grupowe, podczas których dzieci uczą się zarówno od nauczyciela, jak i od innych uczniów.
Popularność programów nauczania Yamahy zaczęła się w latach 50. w Tokio. Dużą wagę przykłada się tu do lekcji grupowych, choć szkoły oferują też indywidualne lekcje instrumentu.
Oprócz gry na pianinie program Yamahy obejmuje także:
- kształcenie słuchu np. poprzez śpiewanie solmizacją,
- naukę czytania nut,
- naukę podstaw teorii muzyki.
Obie metody zarówno w Japonii, jak i w Polsce funkcjonują równolegle do tradycyjnych lekcji gry na instrumencie. Z pewnością nie każdemu będą odpowiadać, choć mogą być dobrym punktem wyjścia jako zajęcia umuzykalniające.
Warto jednak pamiętać, że najbardziej profesjonalna nauka gry na pianinie w krajach azjatyckich odbywa się w ramach lekcji prywatnych – często u profesorów wykładających na uniwersytetach muzycznych.
I wszędzie ten Chopin!
Kiedy rozmawiamy o nauce gry na pianinie w Azji, trudno nie wspomnieć o niezwykłej popularności Chopina w tamtym rejonie świata.
Skąd się bierze popularność polskiego kompozytora w Azji? Są różne teorie…
Z pewnością wpłynęły sukcesy Azjatów w Konkursie Chopinowskim. Co ciekawe, w Korei, Chinach i Japonii odbywają się także duże międzynarodowe konkursy pianistyczne, które w programie mają wyłącznie utwory Chopina!
W Chinach muzykę Chopina traktuje się inaczej niż w Polsce. Tam łączy się ona z najbardziej wyszukanym smakiem czy prawdziwie intymnymi emocjami. Nie weszła natomiast tak bardzo do popkultury i życia codziennego. Dlatego Chińczycy bywają zaskoczeni naszymi „grającymi ławkami” z Chopinem. Podobną konsternację może u nich wywoływać utwór Chopina grający na każdej stacji z głośników w Pendolino.
Chopin wrósł za to w popkulturę japońską.
Czy wiesz, że powstała gra komputerowa „Eternal Sonata”, w której gracz ma szansę odegrać rolę młodego Fryderyka?
Mówi się, że popularność utworów Chopina wynika z podobieństwa ich melodyki do brzmienia języka japońskiego. Pochodzący z tego kraju pianiści wskazują też, że kruchość i delikatność muzyki polskiego kompozytora współgrają z ich tradycyjnym pojęciem piękna, czyli wabi-sabi.
Bez wątpienia wielu Azjatów marzy o osiągnięciu tzw. level Chopin. A to sprawia, że masowo pragną uczyć gry na pianinie!
